Activist Yvonne (17) strijdt voor kinderrechten in Tsjaad

21 maart 2024

Het is een dinsdagmiddag in Brussel en kinderrechtenactivist Yvonne (17) heeft even rust na een aantal drukke dagen. Al op jonge leeftijd strijdt ze voor het recht op onderwijs en gendergelijkheid. Vorige week verliet ze Tsjaad voor het eerst in haar leven, om te spreken op het ‘European Humanitarian Forum 2024’ – een tweedaagse conferentie over noodhulp, georganiseerd door de Europese Commissie.

European Humanitarian Forum 2024

Afgelopen maandag gaf Yvonne een speech aan Koningin Mathilde van België en Eurocommissaris Jutta Urpilainen over het belang van onderwijs. Namens jongeren uit Tsjaad nam ze deel aan een panel om over ‘de vergeten crises’ te praten. Nu alle ogen op Gaza en Oekraïne gevestigd zijn, is het nog belangrijker de voortdurende humanitaire rampen in landen zoals Tsjaad niet te vergeten.

5 vragen aan Yvonne

Ondanks het voorjaarszonnetje draagt ze handschoenen en een dikke sjaal. Het is momenteel zo’n 45 graden in Tsjaad, en dat verschil is voelbaar voor Yvonne. We spreken elkaar op een van de internationale kantoren van SOS Kinderdorpen, tussen de torenhoge parlementsgebouwen en Europese vlaggen in.

1. Yvonne, kun je wat over jezelf vertellen?

Ik ben Yvonne en ik ben 17 jaar oud. Ik woon samen met mijn SOS familie in N’Djamena, de hoofdstad van Tsjaad. Het SOS kinderdorp waar ik opgroei bestaat uit 12 huizen met elk 10 kinderen en een SOS moeder. Ik woon samen met mijn biologische zus in een huis.

Bij onze verjaardagen treden we altijd op. Van traditionele tot moderne dans. Ik vind het leuk om daaraan mee te doen en te dansen voor mijn broertjes en zusjes. Ook houd ik ervan om met vrienden te kletsen en grappen te maken. We plagen elkaar vaak een beetje.

2. Dat klinkt gezellig. Toch is het leven in Tsjaad niet altijd makkelijk. Waar lopen kinderen tegenaan?

Dat klopt. Kinderrechten worden op grote schaal geschonden in Tsjaad. Voor gezinnen met een lager inkomen is er nauwelijks te eten en kinderen gaan vaak niet naar school. Mannen staan aan het hoofd van het gezin en nemen alle beslissingen. Vrouwen worden in Tsjaad ook wel ‘marasakit’ genoemd, wat ‘simpele vrouw’ betekent. Ze moeten al het huishoudelijk werk doen. Als kinderen wel naar school kunnen gaan, zijn dat ook vooral de jongens. Het lijkt alsof onderwijs voor jongens een recht is en voor meisjes een gunst. Dat moet veranderen en daarom voer ik actie.

3. Hoe voer je actie voor de rechten van kinderen?

Ik ben ambassadeur van de club ‘Education for all’. Met die club wil ik mensen informeren over het belang van onderwijs. Als we van kinderen uit de buurt horen dat ze niet naar school gaan, stappen we naar de ouders. Met bewijs op zak vertellen we dat onderwijs essentieel is voor een goede toekomst voor hun kinderen. De reacties wisselen, maar vaak vinden ouders het moeilijk om toe te geven.

4. Wat motiveert je om dit allemaal te doen?

Het persoonlijke verhaal van een vriendin van mij. Ik wil daar nu niks over kwijt, maar ik kan je vertellen dat dat mijn grootste motivatie is.

5. Wat is je droom voor de toekomst?

Dat de stemmen van kinderen in Tsjaad gehoord worden. Wij kinderen weten wat we nodig hebben voor een goede toekomst. We willen graag naar school. Maar de volwassenen luisteren niet altijd. Ze moeten eerst weten wat wij kinderen willen om de juiste actie te kunnen ondernemen. Mijn ultieme droom is dat elk kind in Tsjaad beschermd is en leeft in vrede, vreugde en harmonie.

Meer nieuws lezen? Bekijk ons nieuwsoverzicht.