Op een maandagmiddag in het Utrechtse Langbroek ontmoeten we mevrouw Pijper (86), die al bijna 50 jaar donateur is van SOS Kinderdorpen. Onder het genot van koffie en een koekje vertelt ze hoe haar steun begon en waarom ze ervoor koos SOS Kinderdorpen in haar testament op te nemen.
SOS Kinderdorpen is er voor kinderen die er alleen voor staan. Hoe was uw eigen kindertijd?
“Het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog zat ik met ons gezin op een boerderij in Lochem (in de Achterhoek, red.). We waren daar in eerste instantie voor een vakantie, maar konden niet meer terug naar huis omdat de treinen beschoten werden. Blijven was de meest veilige optie. Toen de oorlog voorbij was, kon ik eindelijk naar school. Ik was toen zeven jaar. Daar verveelde ik me stierlijk en zat ik vaak te kletsen, waarvoor ik iedere dag strafwerk kreeg. Dat remde me niet; ik was een leergierig en ondernemend kind. Het was een tijd waarin niemand het breed had, maar waarin iedereen van niets iets maakte. Voor tien gulden kon je een dag lang een zeilboot huren. Samen met mijn klasgenoten en ons gespaarde zakgeld fietsten we twintig kilometer om te kunnen zeilen. Mijn jeugd was goed, ik was tevreden.”
Hoe kwam u, bijna 50 jaar geleden, in aanraking met SOS Kinderdorpen?
“Een kinderarts uit het astmacentrum, waar ik als longarts werkte, maakte mij enthousiast. Er zijn genoeg goede doelen, maar een liefdevol thuis om veilig in groot te worden is toch de basis van alles. Het feit dat SOS Kinderdorpen kinderen laat opgroeien binnen hun eigen omgeving spreekt mij ook enorm aan. Ik draag graag een steentje bij aan het maatwerk dat al zoveel kinderen op weg heeft geholpen naar een gelukkig en zelfstandig volwassen leven.”
“Het effect van oprechte aandacht echoot lang na”
Mevrouw Pijper (86)
Doneren in 1976, hoe ging dat?
“Anders dan nu! Het begon inderdaad in 1976, dat heb ik in mijn kasboeken kunnen terugvinden. Ik schreef het bedrag op een overschrijvingskaart en deed die op de post naar SOS Kinderdorpen. Later stuurde ik het direct naar de bank en zorgde de bank voor de rest. Ik betaal overigens nog steeds per post, want ik heb geen internet. Niet omdat ik dat niet zou snappen, ik heb er simpelweg geen enkele belangstelling voor. Ik heb sneller mijn handtekening gezet op die machtigingskaart dan jij met iDeal kunt betalen, let maar op! Mensen hadden vaak kritiek op mijn offline leven. Ze vonden dat ik niet met de tijd mee zou gaan. De laatste jaren krijg ik steeds vaker de reactie: ‘Goh, geen internet, wat heerlijk rustig!’”
U heeft SOS Kinderdorpen ook in uw testament opgenomen. Waarom vindt u het belangrijk om na te laten?
“Ik begon met het maken van een testament op mijn 42e, vlak nadat ik mijn man leerde kennen. Ik kan het me lastig herinneren, maar ik vermoed dat ik SOS Kinderdorpen toen gelijk daarin heb opgenomen. Ik hoop van harte dat iedereen zich op z’n minst bewust is van de optie om een goed doel aan hun testament toe te voegen. Dat geschonken geld wordt overigens optimaal benut, want er gaat niets van naar de belasting. Het proces bij SOS Kinderdorpen ging zeer soepel. Ik zat bij een notaris, vertelde wat ik wilde en dat werd voor me geregeld. Veel mensen stellen een testament op en kijken er daarna niet meer naar om. Maar wat op dat papiertje staat, kan een enorm verschil maken voor toekomstige generaties.”
Met al uw levenswijsheid: wat staat deze generatie te doen voor een betere wereld?
“Kijk een beetje naar elkaar om. We hebben te kampen met grote uitdagingen. Helaas, de klimaatcrisis los je niet in je eentje op. Maar oprechte aandacht hebben voor de mensen om je heen, dat is voor vrijwel iedereen mogelijk. Het effect daarvan echoot nog lang na.”
Wil je meer weten over nalaten? Ontdek alles op onze pagina over nalaten, lees de veelgestelde vragen of vraag onze gratis brochure aan.
